Waarom wil ik eigenlijk een marathon lopen? Die vraag stel ik me opvallend weinig. Misschien straks, als mijn zondagse duurloop naar de 3½ uur oploopt?
Voorlopig vind ik het gewoon genieten. Nu een paar daagjes in de Ardennen. Veel steile heuvels, pittoreske dorpjes, soms ineens de geur van lavendel of van naaldhout. Alleen maar genieten. Thuis ook trouwens. Als ik 27 kleuren groen ontwaar in ‘t Twiske. Of heerlijk door de duinen ren bij Schoorl.
Maar goed, die marathon. Dat is toch wel echt een roteind. Dat gaat vast pijn doen. Een brein dat nog maar 1 ding wil: kappen. Een lichaam dat maanden moet herstellen. Waarom wil ik dat dan?
Ik weet het niet. Het is gewoon een gedachte die twee jaar geleden in mijn lijf zat: “Dit is mijn droom, dit ga ik doen”. Geen spoor van twijfel. Als ik maar geen blessure krijg, dan loop ik hem gewoon. Omdat lichaam en geest er klaar voor zijn. En het gevoel dat dit nu gewoon moet.
Vorige week ontmoette ik Jantine Konijn van Saen Support. We werken allebei als zelfstandige in de Zaanstreek. Al snel bleek dat we beiden van duurlopen houden. Ik ga dit jaar mijn eerste marathon lopen, die van New York.
Jantine heeft al meerdere marathons op haar naam staan, waaronder dus New York. Die rende ze overigens in de adembenemende tijd van 3.33 (makkelijk te onthouden). Ik ga al blij zijn als ik onder de 4:15 aankom. Maar dat is zo mooi aan hardlopen, je strijdt tegen jezelf. Je kent je eigen tempo en stelt daar je persoonlijke doel op af.
Het was fantastisch om te horen hoe Jantine het beleefd had. Over mensen die rijen dik staan te juichen en hoe je dat vleugels geeft. Over hoe iedereen je naam roept als die op je shirt staat – en hij staat gelukkig op mijn shirt – en dan hoor je ineens je naam met een vet Nederlandse tongval. Haar ogen gingen glimmen en de mijne ook.
Toen ik terug naar huis fietste, dacht ik ineens: “Is dit nou hetzelfde met vrouwen die een kind krijgen?”. Natuurlijk houd je aan een marathon niet een hummeltje over dat zin geeft aan je leven.
Maar verder zie ik genoeg overeenkomsten. Ik ben zelf nooit moeder geworden, maar heb het proces wel genoeg in mijn omgeving gezien: de zwangerschap die vaak soepel begint, dan geleidelijk steeds meer je leven beheerst als die buik in de weg zit. En dan de bevalling, een urenlange marteling die je lichaam en geest volledig uitput.
Tijdens die bevalling zeker weten dat je dit nooit, never nooit, meer wilt meemaken. En dan is het ineens voorbij en is alles wat telt dat je het volbracht hebt, en gezond bent. En voor je het weet, trekken uitputting en pijn weg. En ga je fantaseren over de volgende.
En vraag je aan een zwangere vrouw “waarom?”, dan zal ze hetzelfde zeggen als ik: “Ik weet het niet, dit is gewoon wat ik moet doen”.
Jantine, dank je voor je inspiratie! Succes met je marathon van dit jaar, ik zal aan je denken in New York.
Wil je graag hulp met een gezond hardloopschema, bekijk dan de mogelijkheden op 101hardlooptips.nl in combinatie met tips en gezonde smoothie/superfoodrecepten.
En mocht er een moeder met marathon-ervaring meelezen: is het vergelijkbaar?
Misschien vind je dit ook interessant:
Linda Hovius
Laatste berichten van Linda Hovius (toon alles)
- Amerikaans Havermout ontbijt - 12 november 2014
- Een Marathon: zoiets als een kind krijgen? - 17 juli 2014
- Over jodium, mooie haren en vreemde artsen - 30 juni 2014
Laat een reactie achter