Als je jong bent, wordt er vaak tegen je gezegd dat je heel slim bent. Of dat je steeds zo grappig, onhandig of misschien zelfs een beetje dom bent. Kleine kinderen krijgen vaak onbedoeld een label. We vinden iets van hen.
Wat we ons niet realiseren, is dat we door deze manier van oordelen kinderen al vanaf een jonge leeftijd in een bepaald hokje plaatsen.
Jarenlang hoorde ik alleen maar dat ik slim was, wat ik nooit herkende in mezelf. Het klinkt positief, maar uiteindelijk ging ik dit zien als wat ik was en ik koppelde daar dus ook mijn identiteit aan. Ik voelde me hier helemaal niet prettig bij, bleek achteraf.
Het kan dan gaan frustreren dat niemand om je heen ziet dat je ook andere eigenschappen hebt, Niet alleen positief, maar ook genoeg negatieve.
“Oké, jullie vinden me slim? Dan moet ik me daar aan vasthouden. Ik moet dat zijn.” Dat legt de lat heel hoog. Je wilt altijd verstandig zijn en je verloochent jezelf. Dit is nu al gelukkig een paar maanden niet meer, maar in principe weet ik bijna zeker dat ik niet de enige jongere ben die hier mee te maken heeft (gehad). Jong en ongelukkig…
Het tegenovergestelde kan dus ook. Als je alleen maar te horen krijgt dat je dom bent, ga je dat geloven. Niemand is dom natuurlijk. We maken allemaal genoeg fouten en sommige acties zijn ongelooflijk stom, maar zonder deze acties leren we ook niet. Soms leer je van de domste ondoordachte dingen het meest. Ik zou bijna zeggen: “Doe ook genoeg stomme dingen!” 😉
Natuurlijk leert de één wat sneller dan de ander, maar daar staat tegenover dat een ander bijvoorbeeld weer iets sneller kan maken met zijn of haar handen. Als we willen dat iedereen gelukkig is, moeten we leren om elkaar te accepteren om wie we zijn en dat we heel veel verschillende kwaliteiten en interesses kunnen hebben.
Eerlijk gezegd… ik weet zelf ook wel hoe moeilijk dat is. Ik ga niet het heilige boontje spelen, het is ook echt oké om soms te oordelen omdat je een ander niet begrijpt.
In onze maatschappij staat daarnaast ook nog eens “laag tegenover hoog”. Studeer je aan de universiteit: geweldig! Doe je mbo? Ow… dat is vaak minder interessant. Zo zonde, omdat mbo’rs net zo hard nodig zijn als mensen met een wetenschappelijke studie. Iedereen is anders, maar tegelijkertijd ook totaal niet.
Ik heb zelf VWO gedaan en altijd een beetje het idee gehad dat ik moest presteren. Dat leidt juist tot stress. Ik kan nu eindelijk vanaf vorig jaar/dit jaar van mezelf zeggen dat ik dat meer heb kunnen loslaten. Ik hoef niet te presteren, maar ik mag doen wat ik leuk vind of wat ik goed kan. Ook ik heb te maken gehad met oordelen en soms zijn die behoorlijk kwetsend. Maar nu laat ik het bij die mensen en ga mijn eigen weg.
Dat is nu mijn punt: je hoeft het niet eens te zijn met elkaar en je mag kiezen voor jezelf (kon ik nooit, ik ben nogal een pleaser). Ook als het irritatie oproept als mensen dingen tegen je zeggen. Laat het los. Denk aan het heden, vergeet het verleden, heb een idee voor de toekomst!
Misschien vind je dit ook interessant:
Laatste berichten van Emily Faber (toon alles)
- People Pleasen: Durf jij jezelf te zijn? - 27 november 2024
- Wat we kunnen leren van kinderen: Levenslessen voor volwassenen - 8 november 2024
- Zingen is gezond! Hoe zingen je welzijn beïnvloedt - 24 oktober 2024
Laat een reactie achter