Het is nog precies 31 dagen voor ik de Dam tot Dam loop ga doen. Dat zijn dus nog 31 dagen voor ik 10 Engelse mijl ga lopen. Ruim 16 kilometer. Ik weet dat ik het kan, na al die maanden trainen. En toch blijft het behoorlijk spannend.
Het is niet de angst dat ik geen 16 kilometer kan rennen. Volgens mij loop ik die namelijk geheel op karakter als het moet. Na maanden trainen neem ik geen genoegen met ‘niet finishen’ natuurlijk. Het is dus niet de vraag ‘of’ ik ga finishen, maar eerder hoe’.
Vage klachten
Die angst komt niet zomaar uit het niets natuurlijk. Sinds ik 2,5 week geleden de 15 kilometer heb gelopen op zondagmiddag, heb ik namelijk klachten. Het zijn wel een beetje vage klachten, dus echt zeker weten of ik er iets mee moet doen weet ik niet.
Na al die tijd roepen dat ik zo lekker blessurevrij loop, zou ik nu willen dat ik mijn grote mond gewoon had gehouden. Na die training van 15 kilometer, heb ik namelijk pijntjes overgehouden in mijn scheenbeen.
Waarschijnlijk is er nu geen hardloper die niet direct denkt aan shin splints, een van de meest beruchte blessures bij hardlopers. Ook ik was daar natuurlijk bang voor, maar dat is het gelukkig niet. De pijn bij shin splints zit aan de binnenkant van je schenen…
bij mij doet de spier die aan de buitenkant loopt pijn. Dat is een opluchting natuurlijk, maar tevens ook vervelend. Mijn hardlooptrainer heeft namelijk nog nooit van deze klachten gehoord bij hardlopers… en dat maakt het dus zo lastig. Is het nou wel of niet een blessure?
Mijn doel is simpelweg finishen
Het kan natuurlijk overbelasting zijn en even rusten is dan voldoende. Nu vind ik het nogal lastig om stil te gaan zitten met nog slechts één maand op de teller om te trainen. Stilzitten is tijdsverspilling en dus ben ik waarschijnlijk veel te ongeduldig.
Na een paar dagen rust vond ik het wel weer voldoende en trotseerde ik me weer in mijn felgekleurde hardloopstappers. Een rondje van 7 kilometer op mijn dooie gemak zou toch zeker geen probleem zijn? Dat ging goed…
Helaas moest ik het enkele dagen later tijdens de intervaltraining wel bezuren. Pijn, pijn en nog eens pijn en dus kon ik niet voluit meedoen. Dat is balen! Enorm balen.
Begin deze week had ik mezelf een soort van relax trainingsschema opgelegd. Nog maar twee keer rennen in de week en met regelmaat een stukje wandelen tussendoor. Zo heb ik in ieder geval het idee dat ik iets doe, zonder dat ik mijn spier volledig kapot ren voor ik überhaupt nog moet starten.
Maar zelfs dat bleek al te veel te zijn. Maandag moest ik na 3 km mijn training al staken… het deed te veel pijn. In paniek heb ik mijn fysio gebeld… En dus mag ik nu niets meer doen. Rust houden en zij gaat er naar kijken morgen.
Mijn streeftijd heb ik maar losgelaten. Mijn doel is simpelweg finishen en het maakt me al lang niet meer uit of ik dat wel netjes binnen de 1,5 uur doe. Ik ben inmiddels zo ver gekomen, dat laat ik me toch niet afnemen door een vervelende spier? Duimen dus, dat de pijn snel voorbij zal zijn!
Wil je graag hulp met een gezond hardloopschema, bekijk dan de mogelijkheden op 101hardlooptips.nl in combinatie met tips en gezonde smoothie/superfoodrecepten.
Dit blogartikel is geschreven door Esther van 52challenge.nl.
Misschien vind je dit ook interessant:
Esther Vogel
Laatste berichten van Esther Vogel (toon alles)
- Halve Marathon: Een droom in duigen - 18 september 2014
- Halve Marathon: niet sportief, wel doorzettingsvermogen - 4 september 2014
- Halve Marathon: oh oh blessures - 21 augustus 2014
Laat een reactie achter