Even een persoonlijk verhaal van mij. Zoals een aantal van jullie hebben kunnen lezen in onze wekelijke nieuwsbrief is mijn hond Dagsi onlangs heel plotseling overleden. Hij was ziek, maar dat hij zo ziek was dat hadden we niet verwacht. Ik ging ‘s morgens naar de dierenarts voor medicijnen (antibioticakuur of zo) en toen bleek hij acuut nierfalen te hebben, waarschijnlijk door een enorm vergroot hart. Er was zuurstoftekort in zijn lichaam. Hij heeft niets laten merken, een karaktereigenschap dat pas bij het ras, Tibetaanse terriër.
Dit is de aanleiding van mijn artikel over hoe je iets kunt afsluiten. Want wij waren niet alleen geschokt en heel verdrietig door het snelle overlijden van onze hond, we waren ook teleurgesteld in de dierenarts. Er kwam een boosheid bij en dat helpt niet bij het proces van afsluiten. Er zijn in de praktijk een aantal steken laten vallen. Daarom hebben we een gesprek aangevraagd met de dierenarts. We hadden onze hond waarschijnlijk niet kunnen redden, maar dan hadden we niet in één dag van genezing naar overlijden hoeven gaan. Want bij de dierenarts ging het tijdens het onderzoek uiteindelijk zo mis met hem, dat we nog net op tijd terug konden zijn om bij zijn overlijden te zijn. Het was een hele heftige rollercoaster voor ons gezin.
Een van de punten is dat we sinds augustus zeven keer bij de dierenarts zijn geweest. Terwijl we jaren niet naar de dierenarts gingen, alleen voor inentingen en zo. Dat we er nu zo vaak waren, had bij de dierenarts ervoor kunnen zorgen dat de alarmbellen daar af zouden kunnen gaan. Daarnaast waren er nog meer dingen, maar daar ga ik niet over uitweiden. Daar gaat het niet om in dit artikel.
Het ging ons om het overlijden van Dagsi goed te kunnen afsluiten. Zoals je kon lezen, waren we natuurlijk helemaal in de war door het plotselinge en onverwachte overlijden van onze hond. Naast enorm verdriet en onbegrip omdat het zo snel ging, was er ook frustratie.
We zijn daarom het gesprek met de dierenarts aangegaan om hun iets mee te geven. Maar ook voor ons om het te kunnen afsluiten. We wilden hen wel ons verhaal meegeven, zodat het misschien bij een volgende hond of kat anders aangepakt kan worden en mensen in rust afscheid kunnen nemen van hun geliefde huisdier.
Heel fijn was het om de dierenarts te horen zeggen, dat de casus al besproken was en er stappen ondernomen worden om dit een volgende keer te voorkomen. We zijn bewust weggebleven van een welles-nietes-discussie, want dat geeft alleen maar negatieve energie. We krijgen toch geen gelijk en al helemaal niet onze lieve hond terug, dus het gaat ons er alleen om wat we ervan kunnen leren.
Het gesprek heeft ons veel gebracht. Heel vaak houd je ‘waarom-vragen’. Daar heb je eigenlijk niets aan. Maar het hielp in ons proces van afsluiten dat er naar ons geluisterd is en er wat van geleerd is. Wij hebben nog verdriet, maar de boosheid en frustratie is grotendeels weggenomen en wij de ruimte hebben om verder te kunnen.
Als je afscheid moet nemen van een geliefde, een ex-werkgever, huisarts of wie dan ook, is het afsluiten lastiger als er een conflict bij komt kijken. Als de oorzaak (in jouw ogen) bij een ander ligt, waardoor je extra veel verdriet, frustratie of pijn voelt, probeer het dan toch met diegene positief af te sluiten. Laat het een les zijn voor de toekomst. Door de knuppel in het hoenderhok te gooien of met modder naar een ander te gooien, krijg je alleen maar maar frustratie en pijn. Daar heeft niemand iets aan. Wel heeft het zin om te kijken hoe je het op een goede manier kan afsluiten, waardoor iedereen er iets van leert.
Ook wij hebben er van geleerd, want nog meer op je strepen staan (wij kennen onze hond het beste) en minder blindelings vertrouwen op een witte jas, zijn lessen die wij hiervan geleerd hebben. Meer vertrouwen op onze intuïtie, nemen wij mee in de rest van ons leven.
Het gesprek aangaan was ook een goed leerproces. Niet in boosheid blijven hangen, maar een manier vinden om verder te kunnen gaan. Zodat de aandacht gaat naar het afscheid en rouwen om onze hond en niet naar de boosheid en frustratie. Dit hielp ons echt om dit goed te kunnen afsluiten.
Misschien vind je dit ook interessant:
Vanessa
Laatste berichten van Vanessa (toon alles)
- Bijzonder recept: grapefruit Gazpacho - 16 oktober 2024
- Paar minuten adempauze op het werk vermindert stress - 6 oktober 2024
- Bosvruchten smoothie - 4 oktober 2024
Louis zegt
Hallo Vanessa,
Wil graag even mijn medeleven doorgeven bij het overlijden van Dagsi.
Honden zijn speciaal in het leven van mensen. Zij kunnen je soms bekijken
met een begrijpende blik als jij eens een baaldag hebt.
In ons 57 jaar samen zijn mijn lieve eega en ik, hebben we heelwat huisdieren
gehad.
In Brussel was er eerst een kat die we Pipo gedoopt hadden. Drukke stad
en Pipo werd door een wagen opgeschept- Wij wisten niet waarom ze niet meer kwam.
Tot we die dag boodschappen deden en haar in een greppel vonden.
Dat geeft wel een schok. Wij zijn samen een poedel gaan kopen…jong beestje nog, net van moeder weg.
En hij kreeg de naam Pipo.
In Portugal namen we eerts een Bella, zwerfhondje en graatmager. Met bij dierenarts geweest die haar
een versterkende siroop voorschreef. Een week later was er een romance : Bella, teefje, kreeg een andere zwerfhond in de gaten…..ook graatmager. ‘Die morgen gaven we haar haar kom met eten, en op 2 meter zat Bobi, likkebaardend.
En dan gebeurde het. Bella liet haar kom staan, ging erbij zitten, en maakte geluidjes….Bobi mocht haar kom leegeten.
Zijn samen heel lang bij ons geweest. Zij zijn van ouderdom overleden. Alles wat we met hen beleefden zouden paginas
vergen.
En daarna kregen we van vrienden een heel klein Dobermanneke….Mirco (volgens stamboom).Hebben hem later Arpad
genoemd, naar een overleden vriend van ons (een Hongaar)
Er zit een droevig verhaal vast aan die Doberman. Drie jaar lang de liefste en aanhankelijkste hond die je je kunt voorstellen.
Het was oudejaarsavond en we zaten TV te zien. Hij kwam voor mij zitten en ik zag de blik in zijn ogen veranderen.
Grollen, blaffen en zijn tanden laten…Ik heb de refleks gehad mijn arm voor mijn keel te houden. Hij vloog me aan en beet..
in mijn arm. Ik wist niet waar ik het had. Nicole heeft hem in zijn Bench gejaagd en opgesloten dus.
Ongetwijfeld weet je waardoor dit kwam. Heelwat Dobermannen hebben een probleem met het toegroeien van de hersenpan. Indien dat toegroeien stopt wanner het moet, dan is er geen probleem. Gaat die toegroei verder dan gaat het overtollige been op de hersenen drukken. De arme hond krijgt dan he.vige pijnen verandert snel van karakter.
Bij de dierenarts werd me dat bevestigd. Wij wilden eerts niet weten van euthanasie…..de dierenarts zei dat het onverantwoordelijk was hem te houden…..die aanvallen konden elk moment terugkomen.
Ik heb nog steeds dat lidteken op mijn arm, maar heb het onze Arpad nooit kwalijk genomen
Groetjes
Vanessa Bos zegt
Dank je wel voor je uitgebreide reactie!