Al maanden heb ik het er over: We Own The Night. Mijn allereerste tien kilometer wedstrijd in mijn leven. Misschien kan ik beter zeggen: de allereerste wedstrijd in mijn leven. Ik geloof niet dat ik de Collor run en de Kerstmannenloop echt onder de noemer serieuze wedstrijden kan plaatsen namelijk. Trainen voor zo’n run is niet eens moeilijk, tot dan ineens die bewuste dag dichterbij komt, dat je aan de start moet verschijnen. Dan lijkt al die rust van de voorgaande maanden ongeoorloofd.
Weg zelfvertrouwen
De afgelopen weken heb ik mijn blogs met behoorlijk wat zelfvertrouwen geschreven. Het trainen ging goed en ik durfde zelfs langzaam te hopen op een tijd van 55 minuten. Iedereen vertelde me immers dat je tijdens zo’n run een berg adrenaline krijgt en dat je sowieso een paar minuten sneller rent dan tijdens je training.
Mijn laatste trainingen rende ik een gemiddelde snelheid van 58 minuten per 10 kilometer en daarmee had ik er dus alle vertrouwen in dat ik die 55 minuten wel moest kunnen halen…. Tot ongeveer een week voor de race.
Ik weet niet of je dat gevoel kent, dat je zo hard je best hebt gedaan om iets te bereiken. Dat je daar maanden voor traint, maar dat je als het uiteindelijk zo ver is je zo verschrikkelijk bang bent dat al dat trainen niet voldoende is geweest. Dat je misschien net een pasje extra had moeten zetten tijdens je trainingen, maar dat het nu te laat is. Nu moet je het doen en misschien ben je er wel helemaal niet klaar voor. Dat gevoel heb ik een week lang gehad. Een soort zenuwen die me buikpijn en allerlei vreemde blessures bezorgde.
Geef jij je lichaam de kans zich aan te stellen?
Ineens voelde ik mijn pezen in mijn bovenbenen, die ik vorig jaar tijdens de Nijmeegse Vierdaagse geblesseerd heb, weer. Een blessure waar ik al zeker driekwart jaar geen last meer van heb doordat ik hem destijds geruime tijd heb uitgezeten. En nu, twee dagen voor mijn eerste wedstrijd, voel ik ineens mijn pezen steken bij iedere stap die ik zet.
Hoe dat kan? Ik denk dat het allemaal tussen mijn oren zat. Ik geloof best wel dat het mogelijk is dat je lichaam zichzelf indekt, excuses verzint die het goed praten wanneer je faalt. De vraag is alleen of je jouw lichaam dan de kans geeft om zich aan te stellen, of dat je die aanstelleritis direct de nek omdraait.
Dat laatste besloot ik te doen. Zo lang had ik met mijn mede challengers uitgekeken naar dit moment, dat ging ik echt niet laten verpesten door een of andere vage klacht. En zo verscheen ik afgelopen zaterdagavond om 22.30 uur aan de start van het door Nike georganiseerde parcours door de binnenstad van Amsterdam. Met een buik vol zenuwen welteverstaan! En met een simpele ‘GO’ was mijn eerste tien kilometer race van start gegaan.
De finish halen
Het is grappig om te merken dat die eeuwige discussie die ik is altijd met mezelf voer tijdens mijn trainingen, tijdens een wedstrijd totaal geen rol meer speelde. Ik kende mijn doel en daar ging ik voor. Stoppen was geen optie, wandelen was geen optie… er was maar één manier om je race te volbrengen en dat was zo snel mogelijk naar die finish rennen. Dat was dus ook precies wat ik deed.
De straten waren donker en het parcours was druk en bezat veel obstakels als stoeprandjes, trappetjes, bruggen en drempels. Allemaal dingen die ik tijdens mijn trainingen niet tegenkom. Voor mijn gevoel liep ik daardoor harder dan ik normaal deed, maar toen mijn runkeeper me vertelde dat dat toch echt niet het geval was, maar ik juist langzamer liep dan tijdens mijn trainingen, was dat een behoorlijke domper. Niet alleen was mijn doel nu om de finish te halen, maar ook om iedere kilometer sneller te lopen.
Euforie
Dat laatste was bijna onmogelijk door de drukte. Niet te vergeten dat het zaterdag ook nog eens verschrikkelijk warm was. Allemaal bijzaken die natuurlijk, maar ze leken mijn doel wel behoorlijk in de weg te staan. Ondanks dat ik mijn race wilde eindigen binnen het uur heb ik na een kilometer of vijf besloten om er vooral ook van te genieten. Dat is dan ook wat ik uiteindelijk voornamelijk heb gedaan. Die tijd binnen het uur heb ik gehaald. Het waren niet de vooraf bedachte 55 minuten, maar toch, ik zat binnen het uur.
Zo’n race lopen is het tofste dat er is wanneer je wekenlang hebt getraind. Sinds afgelopen weekend heb ik dan ook alleen maar zin om nog meer runs te lopen. Ik voel die drang om mijn PR te verbeteren en die euforie weer helemaal opnieuw te beleven. Helaas moet ik voorlopig nog even wachten. Mijn volgende wedstrijd is de Dam tot Dam in september. Voorlopig moet ik dus weer hard trainen. Dat PR gaat er komen, samen met opnieuw die euforie.
Dit blogartikel is geschreven door Esther van 52challenge.nl.
Wil je graag hulp met een gezond hardloopschema, bekijk dan de mogelijkheden op 101hardlooptips.nl in combinatie met tips en gezonde smoothie/superfoodrecepten.
Leer in korte tijd meer zelfvertrouwen te krijgen met een praktische e-cursus.
Misschien vind je dit ook interessant:
Esther Vogel
Laatste berichten van Esther Vogel (toon alles)
- Halve Marathon: Een droom in duigen - 18 september 2014
- Halve Marathon: niet sportief, wel doorzettingsvermogen - 4 september 2014
- Halve Marathon: oh oh blessures - 21 augustus 2014
Laat een reactie achter