Hoe kun je onderdrukte gevoelens verwerken?

‘Maak je geen zorgen. Het komt goed’, de invalide man kijkt me kalm aan. Hij heeft zonder al te veel informatie aangevoeld dat ik me zorgen maak over hoe het verder moet met de leefbaarheid op onze planeet en met de mensheid door al het slechte nieuws wat op ons afkomt. Zelf heeft hij vertrouwen in moeder Aarde. ‘Zij redt zich wel.’ Hij knikt me nog eens geruststellend toe voordat we afscheid nemen. 

De man heeft zich verdiept in allerlei alternatieve geneeswijzen en heeft door zijn beperkte leefruimte veel tijd om verbanden te leggen en inzichten te genereren. Hij zegt contact te hebben gehad met zijn overleden vader via een vriendin met mediamieke gave. ‘Heb je daar wat mee?’ vraagt hij voorzichting. Ik reageer eerlijk: ‘Ik heb geleerd in mijn vak mezelf niet af te vragen of iets waar is. Het doet er niet toe’. 

Hij lijkt verrast door het antwoord. Maar knikt. Zo is het ook. We werken aan een klein jeugdtrauma rond de begrafenis van zijn lieve vader. Hij was pas 12 jaar en wilde niet doorlopen naar dat akelige gat in de grond. Bij de begrafenis van zijn dierbare, oudere zus gebeurde recent op precies dezelfde plek hetzelfde. Hij wilde niet door. ‘Alles in mijn lichaam schreeuwde nee’. Hij snapt het niet.   

Ik eigenlijk wel. Emoties zijn best logisch. Als kleine jongen wilde hij geen afscheid nemen van zijn vader. Een stomme ziekte beroofde hem van zijn heerlijke dagjes vissen met papa. De kalme aanwezigheid van een stabiele man in het drukke gezin van vijf zomaar weg door een verkeerde celdeling (tumor). Machteloos moest hij alles ondergaan. Die kist in dat gat, kon hij niet aan. Hij blokte zijn beleving.  

Als dingen te erg zijn om mee te maken, probeer je ze als mens niet te voelen. Je schakelt jezelf af. Je gaat door en dit massieve blok blijft onaangeroerd in de krochten van je ziel. Soms krijgen mensen last van flashbacks of nachtmerries, want ergens is er nog een stukje niet doorleefd. Pas als je erkenning kan geven aan de gevoelens die erbij horen, kan je zo’n gebeurtenis achter je laten.  

Nu vijftig jaar later gaan we terug naar 1962. We nemen zijn verhaal door, te beginnen in een donkere ziekenhuiskamer. Daar ligt zijn vader, al onbereikbaar. Hij zit weer op de rand van zijn bed. Vol onmacht. We gaan naar de late avond, waarin het onvermijdelijke waar werd. En dan naar de begrafenis. De kist die richting kerkhof gaat. Hij voelt weer de hevige weerstand, zijn broer die hem vooruit trekt.  

Een halve eeuw later staat hij weer bij het graf en huilt hij om zijn vader. Hij loopt naar zijn moeder. Zij zegt: ‘we moeten door mannetje’. In die tijd was er weinig ruimte voor emoties, rouwverwerking was een onbekend begrip. Als kleine jongen blijft hij nog jaren in verzet. Hij gooit er met zijn pet naar op school. Waarom je best doen? Het komt uiteindelijk goed. Hij haalt diploma’s, vindt een lieve vrouw en bouwt een fijn gezin. 

‘De laatste tijd voel ik mijn moeder om mij heen’, zegt hij glimlachend. Ze gaf hem een kusje op zijn wang en hij blijft het plekje voelen. Wie ben ik om dit in vraag te stellen? Het is toch een zalige ervaring. We weten gewoon niet alles van lichaam en geest. Is het een placebo-effect? Is zijn focus op het plekje de oorzaak van de sensatie? Of is het liefde van over de grens van ons aardse bestaan? 

Het is voor mij altijd een vreemde ervaring als mensen overtuigd zijn van spirituele zaken. Ik kom uit West-Friesland. Daar zijn mensen nuchter. Maken spirituele mensen zichzelf wat wijs om angsten te bedwingen? Het lijkt me anders best fijn om te geloven in iets. Bij een bijeenkomst met mensen die een bijna-doodervaringen hadden, luister ik ademloos naar hun verhaal. Het klinkt allemaal zo echt. 

Ondanks of misschien wel dankzij de slopende ziekte waar de invalide man mee moet leven, is hij positief en spiritueel. ‘Ik ga mijn vader weerzien’, hij zegt het rustig. Hij vertelt over zijn geloof dat in ieder mens god zit. Dat het daarom allemaal goed komt, met alles en iedereen. Zijn kalmte is besmettelijk. Als we afscheid nemen, zegt hij: ‘Wij gaan elkaar zeker weer ontmoeten’. Hij heeft pretlichtjes in zijn ogen. Ik hoop het.