Een kleine blik terug in de database van Goed Eten Gezond Leven liet me zien dat ik mijn eerste blog schreef in januari. Dat is inmiddels ruim zeven maanden geleden. En dat betekent ook dat ik inmiddels zo’n zeven maanden aan het trainen ben voor de halve marathon. Dat is best lang!
Zeker als je je bedenkt dat ik gemiddeld genomen zo’n twee a drie keer per week heb gelopen in die maanden. Dat betekent dat ik nu dus 70 a 80 hardlooptrainingen heb gedaan en ongeveer tussen de 450 en 550 kilometer heb afgelegd. En dat allemaal met die twee benen van mij.
Alle tijd van de wereld
In januari leek het doel vooral heel erg ver weg te zijn: 21 kilometer rennen. Hoewel ik toen mega gemotiveerd was om te trainen, was de druk anderzijds juist nihil. Het was helemaal niet erg om een traininkje te missen, het duurde immers toch nog maaaaanden voor ik aan de start zou moeten verschijnen. Ik zou alle tijd hebben om te trainen voor die belachelijk lange afstand en tegen de tijd dat het dan eindelijk zo ver was, zou ik met gemak een lekkere tijd neerzetten.
Nu is het nog een krappe twee maanden voor ik aan die gevreesde start moet gaan staan. En over drie weken staat natuurlijk eerst de Damloop op de planning. Waar de tijd is gebleven? Ik heb geen idee! En wat ik in de tussentijd heb gedaan lijkt ook allemaal heel vaag. Ondanks mijn strakke schema’s en goede voornemens loop ik nu nog steeds niet met gemak die 21 kilometer… laat staan dat ik een snelheidsduivel ben!
Twee weken geleden raakte ik zelfs geblesseerd en heb ik een flinke pas terug moeten doen. Dat zelfvertrouwen en die ‘maar het duurt toch nog heel lang’ instelling, hebben plaats gemaakt voor zenuwen. Doe ik er goed aan om over drie weken 16 kilometer te rennen, of kan ik beter mijn scheenbeen nog een beetje rust gunnen?
Non-sportieve genen
Het zijn met name de mensen met sport aanleg om me heen die zeggen dat het wel goed komt, dat ik die 16 kilometer heus wel red. En ook die mensen vertellen me dat ik maar 16 kilometer hoef te trainen voor een halve marathon. Ik geloof ook heus wel dat dit geldt voor deze mensen, maar voor mij niet zozeer denk ik. Ik doe het wel op doorzettingsvermogen.
Als ik iets heb gemerkt de afgelopen tijd, is het namelijk dat ik geen aanleg voor sportiviteit heb. Ik ben niet zo iemand die zonder te trainen 10 kilometer kan rennen en al helemaal niet iemand die schrikbarend snelle tijden neerzet. Hoe graag ik het ook zou willen, ik zal het moeten doen met de non-sportieve genen waarmee ik gezegend ben.
Zo sportief als ik dus ben, zo non-sportief is mijn lichaam. Ik weet niet eens zeker of dat genetisch bepaald is, maar wat ik wel weet is dat ik veel moeite heb met het opbouwen van mijn conditie, ik eigenlijk maar weinig vet verbrand in relatie tot het aantal uren sport dat ik per week beoefen en dat ik nooit de beste of de snelste zal zijn in sport… welke sport dan ook.
De belangrijkste eigenschap in de sport
Het maakt dus niet uit wat ik de afgelopen maanden heb gedaan, want dat ik getraind heb, dat weet ik wel zeker. Ik ben dus absoluut niet te lui of lamlendig geweest de afgelopen maanden. Ik was juist dodelijk fanatiek. Zo fanatiek dat ik mijn scheenbeen overbelast heb. Dat ik het kan, daar moet ik dus niet meer aan twijfelen. Op karakter zal ik heel wat eindstrepen halen. En volgens mij is dat stiekem toch een van de belangrijkste eigenschappen in de sport!
Red. Esther succes met het trainen van de laatste loodjes. Aan je doorzettingsvermogen ligt het niet. We komen je wel aanmoedigen bij de Damloop! Esther is deze challenge aangegaan en schrijft over deze en andere challenges op 52challenge.nl.
Leer in korte tijd meer zelfvertrouwen te krijgen met een praktische e-cursus.
Misschien vind je dit ook interessant:
Esther Vogel
Laatste berichten van Esther Vogel (toon alles)
- Halve Marathon: Een droom in duigen - 18 september 2014
- Halve Marathon: niet sportief, wel doorzettingsvermogen - 4 september 2014
- Halve Marathon: oh oh blessures - 21 augustus 2014
Laat een reactie achter