Ik was vroeger een echte perfectionist: als ik iets fout had gedaan, dan kon ik er uren over nadenken, balen, me rot voelen. Maar nu, na een tussenjaar vol met verschillende ervaringen, zowel positief als negatief, kan ik wel zeggen dat het echte geluk voor mij juist zit in het niet-perfecte.
Betekent niet dat ik van iemand die altijd alles perfect wilde doen ben gegaan naar iemand die nergens meer om geeft. Het betekent wel dat ik dit afgelopen jaar zo veel meer mee heb gemaakt dan al die jaren daarvoor… Toen hield de angst om fouten te maken me vaak nog tegen.
Fouten maken mag!
Als iemand vond van haarzelf dat ze geen fouten mocht maken, dan was ik het wel. Alles moest perfect zijn: mijn cijfers, mijn image (ik wilde niet dat ik onaardig was naar mensen, waardoor ik soms mijn emoties inslikte, die er later dan weer te heftig uitkwamen), zelfs mijn gewicht… Maar wat is perfectie?
Is perfectie bijvoorbeeld dat je zo overwerkt raakt, waardoor je ziek wordt?
Is perfectie je zo onzeker voelen en denken dat je geen vrienden hebt, terwijl later bleek dat mensen juist om je gaven?
Ik moet zeggen dat mijn leven nu veel chaotischer is dan vroeger… ik doe veel en nee… niet alles gaat perfect.
Soms vergeet ik wel eens iets, soms plan ik dingen dubbel in, soms heb ik mijn dag niet, soms kwets ik iemand onbedoeld door mijn springerige blije-ei-vibes of directheid, soms maak ik fouten. Soms heb ik een beetje zwarte humor, soms ben ik een flirt, soms ben ik een muts, soms begrijpen mensen me niet, soms begrijp ik mensen niet… maar ik ben wel mezelf.
Zonder me beter voor te doen, zonder te balen van mijn fouten (oké, oké… ik baal niet meer al te lang).
Ben ik compleet anders? Nee. Ik ben nog steeds wel een workaholic. Ik wil het liefst alles uit het leven halen en heb nog steeds de neiging veel te gelijk te doen. Ik wissel vaak in mijn stemmingen, dat onrustige blijft misschien wel altijd.
Maar zolang je vrienden hebt en mensen die je begrijpen in al deze moodswings, in al je zogenaamde vlagen van ideeën, in al je kleine rare uitbarstingen en vlagen van inspiraties… dan heb je toch alles wat je je maar zou kunnen wensen?
Ik heb een eetstoornis gehad, ik heb jaren geen vrienden gehad voor mijn gevoel, ik heb jaren me eenzaam gevoeld. Daardoor probeerde ik zo perfect mogelijk te zijn. Ik had ook het idee dat anderen dat van mij verwachtten. … Emily deed nooit wat fout, zo werd gedacht, maar o jee, ik maakte zo veel fouten hahaha. Maar nu weet ik, dat is juist oké.
Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest in mijn leven als nu, terwijl ik veel meer dingen fout doe dan vroeger. Maar hoe kan het ook anders: ik heb een paar mensen om me heen waar ik ontzettend om geef, ik heb de liefste kat ooit en ik heb vooral geleerd dat ik niet perfect ben. En dat hoeft ook niet.
Het is veel leuker om te lachen om al je kleine mislukkingen met je vrienden dan hen om de tuin te leiden door mijn ‘perfecte gedrag’. Want één ding weet ik zeker: de mensen die ik nu echt als mijn close vrienden zie… die hoef ik niet te overtuigen dat ik wel eens fouten maak. Die zien dat, helpen me en samen lachen we er dan om. Perfectie stoot ook af.
Soms zoeken mensen hun geluk in een relatie met iemand, maar we beseffen ons niet dat we elke dag al relaties aangaan met mensen die ons een beetje gelukkig kunnen maken. Daarnaast, juist zelfliefde is zo belangrijk!
Ik heb nog nooit in mijn hele leven (van respectievelijk negentien jaar, ow wat ben ik ook oud haha) een boyfriend gehad, maar eerlijk gezegd… ik heb het ook nooit gemist. Ik heb het niet nodig, want na een heel jaar vol gedoe met sommige familieleden, ben ik alleen al blij dat dat weer beter gaat. En nee, niet altijd… en nee soms heb ik dus ook ergernissen… maar dat is oké. Soms ben ik zo onvoorspelbaar als het weer, maar goed…
De echte mensen die er toedoen weten dat… en daar ben ik ze meer dankbaar om dan zij ooit zouden weten. Daarom weet ik ook dat de mensen die horen in je leven, altijd wel zouden blijven. Niet iedereen heeft een plek in je leven voor altijd, soms kan je iemand maar heel kort ontmoeten en dat kan al veel indruk maken. Maar soms ontmoet je iemand die altijd een indruk zou achterlaten en dat altijd zou blijven doen.
Ik heb geleerd en omarm nu mijn niet-perfecte zelf 😊
Misschien vind je dit ook interessant:
Laatste berichten van Emily Faber (toon alles)
- Wat we kunnen leren van kinderen: Levenslessen voor volwassenen - 8 november 2024
- Zingen is gezond! Hoe zingen je welzijn beïnvloedt - 24 oktober 2024
- Geluk is beseffen dat je niet altijd gelukkig kunt zijn - 1 oktober 2024
Laat een reactie achter