De tijd vliegt voorbij de laatste weken. We zitten al weer bijna in juni. Dat betekent dat mijn plan om de halve marathon te lopen inmiddels zo’n vijf maanden geleden ontstaan is.
Vijf maanden alweer, dat is voor mijn gevoel toch wel een behoorlijke tijd. In die tijd is hardlopen een van mijn belangrijkste weekbestedingen geworden. Er gaat nauwelijks een week voorbij dat ik minder dan drie keer ren.
We Own The Night
Over ruim een week is het al zo ver, de eerste wedstrijd, waar ik al weken naar toe aan het leven ben. Op 7 juni ga ik samen met mijn samengestelde 52 Challenge team Nike’s We Own The Night rennen. 10 kilometer door de binnenstad van Amsterdam. Ik heb er ontzettend veel zin in. Maar dat betekende ook dat er werk aan de winkel was afgelopen week. Terwijl de race dichterbij komt, had ik namelijk nog een vakantie op de planning staan vorige week.
Een weekje vertoeven in het zonnige Portugal. Normaal gesproken betekent een week vakantie voor mij veel eten, drinken en vooral veel niets doen. Omdat ik me gemakkelijk in dit patroon nestel, had ik voor mezelf een challenge gesteld: drie keer hardlopen op vakantie. In mijn koffer ging dus naast mijn bikini, ook wat hardloop broekjes, shirtjes en schoenen mee.
Tien redenen om niet te rennen
Ik bezat een berg goede voornemens. Die zijn namelijk gemakkelijk te maken. Maar het daadwerkelijke rennen was iets waartoe ik iets moeilijker te motiveren was. Portugal is warm, heeft zo ontzettend veel bergen en daarnaast was het vakantie! Je kent de smoezen vast wel. Er zijn namelijk altijd op ieder moment wel tien redenen te verzinnen om niet te hoeven rennen. Gelukkig is er ook nog altijd eentje om het wel te doen: de kick achteraf.
En dus ging ik in de hitte de bergen in om te trainen. Achteraf ben ik zo blij dat ik drie keer heb gerend en drie keer een andere route heb uitgekozen. Dat is dus die kick. Dat gevoel van overwinning van jezelf. Niet alleen om de motivatie te vinden om echt te gaan, maar die verzuring in je spieren die je vertellen dat je jezelf tot het uiterste hebt gedreven. No pain no gain!
Een berg aan spierpijn
Met dat omhoog en omlaag rennen heb ik daadwerkelijk een berg aan spierpijn opgebouwd die week. Toch viel dat alles in het niet bij het besef dat ik in mijn leven nog nooit zo’n mooie route heb gerend als deze. De prachtige oneindige dalen zijn een fantastische afleidingsmanoeuvre om je gedachten even van je ademhaling en spieren af te halen. Wat is het toch een prachtig land.
Voor ik het wist had ik al zomaar tien kilometer in mijn benen zitten. Misschien niet op het tempo dat ik zou willen, maar bergop rennen is dan ook wel even andere koek. Het is ontiegelijk zwaar! Al schijnt het dus een fantastische afwisseling te zijn voor je trainingen.
Na drie trainingen in de Algarve ben ik nu wel klaar voor een nieuwe training op Hollandse bodem. Ik ben benieuwd of ik nu sneller zal lopen dan voor mijn vakantie. Dan heeft al dat bergtrainen dus zin gehad. Hoe dan ook ben ik blij dat wij in een plat land wonen. Hoewel die 7 heuvelenloop in november nu dus wel begint te kriebelen, nu ik weet dat ik het kan. Misschien wordt dat wel mijn volgende uitdaging. Ik laat het nog even bezinken.
Bedankt voor dit inspirerende blog. Meer uitdagingen van Esther lezen? Kijk dan op www.52challenge.nl
Wil je graag hulp met een gezond hardloopschema, bekijk dan de mogelijkheden op 101hardlooptips.nl in combinatie met tips en gezonde smoothie/superfoodrecepten.
Misschien vind je dit ook interessant:
Esther Vogel
Laatste berichten van Esther Vogel (toon alles)
- Halve Marathon: Een droom in duigen - 18 september 2014
- Halve Marathon: niet sportief, wel doorzettingsvermogen - 4 september 2014
- Halve Marathon: oh oh blessures - 21 augustus 2014
Laat een reactie achter