Je wilt minder spullen en je maakt bewuste keuzes om je huis/tuin leger te houden. Maar wat doe je dan met cadeautjes die je van andere krijgt?
Laatst pasten wij een paar dagen op een hond, een chihuahua. Een heel leuk beestje, je blijft naar ‘m kijken, hij is namelijk mooi van lelijkheid. Een tong die altijd uit z’n bek hangt, uitpuilende ogen, een kromme rug en een staartje dat aan een kant kwispelt. Hij keft van onzekerheid en is heel mans naar grote honden. Hij is het ‘allesie’ van de dochter van een vriendin. Fijn dat we mochten oppassen, een blijk van vertrouwen. En we konden iets terugdoen.
Daar zit de clue: iets terugdoen. Iets terugdoen zonder dat daar wat tegenover staat. Dus ik zei bij de instructies omtrent hond nog: ‘niets meenemen hoor’. Mijn huis is al goed gevuld, bloemen zijn vaak giftig en chocolade schijnt niet zo goed voor me te zijn.
De hond werd na het oppassen opgehaald en ja, er kwam een cadeautje. Best schattig, een vogelhuisje in de vorm van een paddenstoel en bijpassend hangend waterbakje. Ik nam het met gemengde gevoelens aan. Wil ik dit?
Wat wil ik?
Afijn, het heeft twee weken in de kamer gestaan en ik kwam tot de conclusie: ik wil dit niet in mijn tuin. Deze is al aardig gevuld en het was ook niet mijn smaak.
Wat nu? Elke keer neerzetten als ze komen, net als met het vaasje van tante, de lamp van ons trouwen of het schaaltje van moeder? Wil ik mijn leefomgeving gevuld hebben met leuke meuk van anderen? Hoe ga ik dit oplossen zonder de gever te beledigen?
Een paar weken later heb ik het toch voorgelegd aan de gulle gever. Bij deze vriendin durfde ik het wel aan. Ze kon er om lachen en gaf toe: ‘je had gezegd niets mee te nemen’.
De oplossing? Ik ga nu bij haar in de tuin van dit schattige cadeau genieten en benadruk dat ik écht blijer wordt van haar gezelschap en het hondje dan de cadeautjes die ze meeneemt.
Deze is dus opgelost. Net als veel gekregen spullen die tijdens de verhuizing zijn verdwenen. Tegen elke visite of gasten geven we aan niets mee te nemen. Mocht men toch willen, dan graag iets dat op kan. Ik geef bij voorbaat wat suggesties… Appels, theekruiden, potje jam of een zelfgemaakte tekening die een tijdje de koelkast versiert. Maar niets is helemaal oké.
Zelf neem ik toch ook iets mee naar vrienden of familie: zelfgemaakt bramensap, perenmoes of een stekje van het een of ander. Ook heb ik periodes van letters borduren gehad. Dan borduurde ik hun namen op een gastendoekje.
Verjaardagscadeaus
Als ik mijn verjaardag vier, dan vraag ik een ervaring (een wandeling, thee op een terrasje of een spelletjesmiddag). Of men kan iets kiezen van mijn wensenlijstje. Zo’n lijstje die ik ook voor Sinterklaas gebruik (tijdschrift, boek, bullit journal).
Eigenlijk vraag ik vooral aan de gever tijd. Zijn of haar kostbare tijd om dat waar ik blij van word te geven. Het kost misschien meer tijd. Het is makkelijker om onderweg even naar de bloemist te gaan dan een datum te plannen voor een uitje of dat ene boek te vinden.
Het makkelijkste is gewoon niets geven en vooral blij te zijn met elkaars gezelschap en de goede verjaardagswens. Toch blijkt dat het moeilijkste te zijn. Een cadeautje geven is een blijk van waardering. Het is ook een conditionering en zie daar maar eens uit te komen!
Michaëla Wierdsma
PS: mijn moeder was van de kleine cadeautjes, na haar overlijden heeft mijn vader dat overgenomen. Hij heeft gewoon zes doosjes Merci op voorraad, altijd goed voor onverwachte bezoekje 🙂
Misschien vind je dit ook interessant:
Laatste berichten van Michaela Wierdsma (toon alles)
- Minder spullen: hoe ga je om met cadeautjes die je niet wilt? - 26 mei 2024
- Daar ben ik te leuk voor: Hoe het leven in een community vrijmoedig leven werd - 1 februari 2024
- Kritiek en de criticus in jezelf - 24 juli 2023
Laat een reactie achter