Afgelopen zaterdag zat ik bij het haardvuur, met de laptop op schoot, vol verbazing te kijken en luisteren naar de plotseling opgekomen winter van vandaag. Druk met de voorbereidingen voor een netwerkborrel die bij ons gaat plaatsvinden, vraag ik me opeens af of die nog wel door kan gaan.
Ik zit hier al warm en veilig terwijl de geuren van de voorbereidingen voor het heerlijke eten van vanavond mijn neusgaten binnen dansen. De dames die komen vanavond moeten nog wel de krachtmeting aan met de snijdende natte sneeuwvlokken. Zou dat wel goed gaan?
Winterse herinneringen
Holymoly! Ik kan me nog herinneren dat ik een paar jaar geledenvanuit Roosendaal – waar ik op bezoek was geweest bij een klant – aan het einde van de middag nog naar Venlo moest. Het begon te sneeuwen en te sneeuwen en er ware files door de sneeuw en sneeuwschuivers. Het werd donker en steeds grimmiger op de weg. Degene voor mij ging steeds langzamer rijden en ik dus ook. Achter mij reed een vrachtwagen. Opeens begon die te toeteren en te seinen met zijn lampen. Hij kwam steeds dichterbij en in een flits besefte ik dat hij aan het glijden was. Gelukkig kon ik nog maar net mijn stuur naar links draaien om weg te komen. Drie keer om mijn eigen as met mijn station, nog net niet in de vangrail. Het was lang geleden dat ik zo geschrokken was, het ging maar net goed.
Ik ben zachtjes naar de vluchtstrook gereden om even tot rust te komen en zag in de verte twee rode lampjes. Ik dacht nog: “Hey, da’s vast die vrachtwagen”. Ik zat van binnen nog na te stuiteren toen er op mijn raam geklopt werd. Ik schoot van schrik omhoog! Het was een wat oudere meneer met grote snor en hij bleek de chauffeur van de vrachtwagen te zijn. “Ben je geschrokken, wijfie? Ik heb warme koffie bij me, wil je een bakkie?” Bij hem in de cabine (gaaf om zo’n ding eens van binnen te zien, zo’n mini huiskamer) hebben we koffie gedronken. Hij complimenteerde me met mijn rijstijl. Apetrots was ik. Zo’n compliment van iemand die dag in dag uit op de weg zit en écht weet waar hij het over heeft, geweldig!
Terug naar nu
Anyway, onze netwerkborrel van vanavond is – terwijl ik dit aan het schrijven was – verzet naar 31 januari omdat het toch te link zou worden met dit winterse weer. Dat wordt smullen de komende vijf dagen… En zoals het ondeugende meisjes betaamt: we zijn begonnen met het toetje van vers fruit en verse kokos, hemels!
Deze column is geschreven door Anne-Mieke van Maasdijk4
Laat een reactie achter