- Geen plezier beleven aan iets wat je normaal gesproken heel leuk vindt.
- Geen gevoel bij iets waar je je normaal behoorlijk over kunt opwinden.
- Extreem uit je dak gaan om onbenulligheden.
- Huilen als je begint te praten.
- Juist doen alsof er niks aan de hand is.
- Een zak chips naar binnen werken, terwijl je op een ander moment uren geen hap door je keel krijgt.
- Het voelt raar dat de wereld maar gewoon doorgaat.
Een rollercoaster van emoties komt vaak door een enorm gevoel van machteloosheid over iets wat is gebeurd. Het gevoel dat dingen volledig door je vingers glippen en je het even totaal niet meer weet. Er is een emotionele heftigheid die je misschien van jezelf niet kent.
Hevige emoties komen vaak door rouw, een ernstig ongeval, door een scheiding (zeker als het voor jou plotseling is), het plotselinge verlies van een baan, een miskraam, een straatincident zoals een overval, enzovoort.
Meestal is de basis dat je veel verdriet hebt door de gebeurtenis. Je emoties heb je vaak niet goed onder controle en daarover is bij veel mensen schaamte en ongemak. Andere mensen snappen je tranen nog wel, maar vaak willen ze dat de periode niet te lang duurt of ze schrikken van de heftigheid van je emoties. Ze snappen vaak niet dat overtrokken boosheid ook een uiting is van verdriet. Je snapt jezelf vaak al niet, laat staan dat een ander je snapt.
Hevig verdriet dat wat langer duurt, voelt vaak eenzaam. Dat komt doordat een ander het niet voelt, of omdat het proces nooit hetzelfde loopt als bij een ander. Verdriet kan namelijk in allerlei fases lopen of zich op verschillende manieren openbaren. Er zijn mooie theorieën over, maar vaak gaat verdriet van hot naar her en wordt het langzaamaan wat minder. Als de tijd er rijp voor is. Als je er open voor staat.
Waarom ik dit schrijf?
Ik ben mezelf ook niet de laatste weken.
Er is veel verdriet, er zijn veel emoties.
Ik ben mezelf niet en dat irriteert me ook wel eerlijk gezegd.
Het verdriet bij mij komt momenteel in etappes. Door steeds een beetje meer slecht nieuws en soms is er zelfs een positief bericht waar we bijna euforisch op reageren.
De trouwe nieuwsbrieflezers weten het al: mijn man heeft kanker. Dat weten we sinds 3 maanden en de situatie is best ernstig. Iedereen snapt dat dit een moeilijke en onzekere tijd voor ons is. Alles staat in het teken van gesprekken met artsen, uitslagen, onderzoeken, behandelingen en operaties. Het verdriet uit zich in radeloze, hele emotionele dagen na een slechte uitslag om dan vervolgens weer stoer verder te gaan. Dat denk ik dan tenminste.
Emoties bij jou door ziekte van de partner
Ik wilde graag rustig, positief en sterk zijn. Want mijn man is ziek. Niet ik. Ik hoor sterk te zijn. Dat ik bijna dagelijks een sluimerende en soms wat heftigere hoofdpijn had, daar ging ik aan voorbij. “Ach ja, hoofdpijn is nu eenmaal mijn zwakke plek”, wuifde ik het weg.
De doktersassistente zette me op mijn plek toen zij een B12-injectie in mijn bilspier zette. Jee, wat was dat pijnlijk. Normaal gesproken voelde ik dat toch nauwelijks? Ze zei direct, “de spanning zit wel in je lichaam ook al denk je dat je rustig bent.” Er brokkelde langzaam iets af. Het verdriet uit zich op de raarste momenten.
Mijn man en ik zijn al heel lang samen. Onze toekomstverwachting is nu ineens flink verstoord. Als je hoort dat je partner 50% kans heeft om er over vijf jaar nog te zijn, dan is dat best schrikken. Vijf jaar lijkt nog ver weg als je het over plannen voor je werk of een vakantie hebt. Maar bij een ziekte als kanker, klinkt vijf jaar akelig dichtbij. Ook al snappen we dat die vijf jaar slechts een ijkpunt is voor de medische wetenschap en we vijf jaar niet zo letterlijk moeten nemen. De houvast van een fijne toekomst samen is er ineens niet meer. Ook al weten we nog niet echt wat er gaat gebeuren.
Mijn verdriet is daarom op zich niet zo raar, maar die emotionele rollercoaster die daar bij kwam, heeft me wel totaal overrompeld. Het voelt raar dat ik het ene moment heerlijk aan het werk ben en op het andere moment me er totaal niet toe kan zetten. Op een moeilijk moment dacht ik mezelf blij te maken met een bezoekje aan de boekwinkel. Dat voelt voor mij hetzelfde als een klein kind in de speelgoedwinkel. Maar ik liep daar nu rond en kon alleen maar denken: “Wat doe ik hier??”
Waar ik me eerst kon opwinden over een politiek debat, doet het me nu nauwelijks iets. Maar als iemand een verkeerde opmerking maakt, dan raak ik volledig over m’n toeren en heb ik mijn emoties niet meer in de hand. We kunnen urenlang op de bank liggen om een Scandinavische thriller te kijken, maar de puf om in te pakken en naar ons vakantiehuisje te gaan, ontbreekt totaal. Van sterk naar erg verdrietig, van veel te boos om niks naar pure lusteloosheid.
Waarom ben je zo uit je doen?
Het komt vrijwel altijd doordat het een schokkende gebeurtenis is die uit het niets opkomt. Of waarvan je niet goed kon inschatten wat het met jou zou doen, omdat het zo heftig is (bijvoorbeeld een overlijden van een dierbare na ziekte).
De machteloosheid die je voelt, maakt dat je ook meteen het gevoel hebt dat je de controle kwijt bent. Je beseft dat je niet altijd de regie hebt over je leven. Iets heeft je compleet overrompeld. Je kunt hierdoor in de war raken.
Je lichaam reageert met een gespannenheid, klaar om tot actie over te gaan. Dat kan zorgen voor lichamelijke klachten. Je slaapt waarschijnlijk slechter en daardoor kunnen emoties ook heftiger worden. Je brein en je lichaam zijn ontregeld door de heftige gebeurtenis.
Hoe ga je om met hevige emoties?
Het kan altijd erger. Als jij heel verdrietig bent en totaal uit je doen, kun je jezelf veroordelen, omdat je aan iemand denkt die veel ergere dingen meemaakt. Dan gaat schuldgevoel ook nog opspelen. Doe dat niet. Jouw emoties mogen er ook zijn. Er is iets gebeurd waardoor je totaal van slag bent en hevig verdriet speelt je parten. Ook al denk je dat je iemand bent die alles onder controle heeft, soms is dat gewoon even niet zo. Je hoeft ook even niet voor anderen te denken (wat zullen ze denken van mij), jij mag verdrietig zijn.
Ik ben het eens met de mensen die zeggen dat je die emoties maar moet doorgaan. Laat de tranen maar komen. Als je weinig emoties toont, dan slaat het naar binnen en dat is sowieso niet gezond. Vaak duurt het proces dan ook veel langer en leidt het tot gezondheidsklachten.
Maar emoties toelaten, betekent soms ook dat je jezelf niet helemaal onder controle hebt. Dat andere mensen misschien niet goed weten hoe ze met je om moet gaan. Dat maakt het ongemakkelijk, want je kunt je emoties niet even uitstellen tot een moment dat je alleen bent. Althans, ik kan het niet. Emoties als boosheid of lusteloos zijn, zijn al helemaal lastige emoties voor anderen om mee om te gaan. Een ander kan niet altijd iets voor jou doen, maar wel er zijn. En het proberen niet op zichzelf betrekken.
Ondanks groot verdriet en heftige emoties is het toch goed om af en toe wat te doen. Denk aan sporten of wandelen, misschien al een uurtje werken, of even met iemand afspreken. De eerste periode wil je misschien alleen maar even in je eigen bubbel zitten en met niets of niemand te maken hebben. Ook dat is goed, als je er maar niet in blijft hangen. Want praten en buitenlucht is goed om je letterlijk en figuurlijk weer wat lucht te geven. Ook slapen is heel belangrijk. Door slapen geef je je hoofd en lichaam rust.
Routines helpen je om weer grip op de situatie te krijgen. Je hoort vaak dat iemand zegt dat de hond ervoor zorgt dat ze toch weer 3 of 4x per dag naar buiten moeten. De kinderen moeten naar school. Je moet de avondmaaltijd verzorgen. Als je op een gegeven moment dit soort routines weer oppakt en steeds een beetje meer uitbreid, geeft het je houvast. Alsof je de regie weer herpakt.
Wees vooral ook lief voor jezelf. Accepteer dat je flink uit je doen bent, dan gaat het ook sneller iets beter. Je kunt het uitleggen aan anderen, maar weet dat het voor hun lastig is om te begrijpen als ze de emotie zelf niet zo intens voelen. Of omdat ze zelf net in een andere emotie zitten.
Het was voor jou een traumatische gebeurtenis, maar het hoeft geen trauma te worden.
Je gevoelens mogen er volledig zijn, maar zorg ervoor dat je bewust blijft van jezelf en je emoties. Laat de emoties niet jou worden. Probeer dus ook af en toe als een buitenstaander naar jouw eigen emoties te kijken en stel regelmatig de vraag aan jezelf: wat heb ik op dit moment nodig om me beter te voelen? Dat helpt om de emoties steeds wat beter te reguleren. Kijk niet te veel terug, maar kijk waar je naar toe wilt.
Vaak gaat de pijn of het verdriet over een erge gebeurtenis nooit helemaal over. Omdat het té groot en té heftig is (geweest). Dat hoef je dus ook niet af te dwingen. Maar het gaat een plaatsje krijgen. Houd vertrouwen dat je een weg weet te vinden. Als je dat niet lukt, kan dat langdurig veel stressklachten opleveren en dat is niet goed voor je gezondheid. Zoek altijd professionele hulp als je het moeilijk vindt om iets wat gebeurd is, te verwerken.
Misschien vind je dit ook interessant:
Jenny
Laatste berichten van Jenny (toon alles)
- Voeding en hooikoorts, wat is juist goed om te eten en wat niet? - 13 april 2025
- Hoe kan ik meer lachen in het dagelijks leven? - 1 april 2025
- Hoe groot is de kans op huidkanker na verbranden? - 30 maart 2025
Laat een reactie achter