Stiekem snoepen en stiekem een eetbui hebben. Normaal gesproken is dat niet zo’n probleem. Kun je gaan en staan waar je maar wilt. Zowel thuis als daarbuiten. Kun je eten wanneer je maar wilt en wát je maar wilt. Niemand die op je let. En ook al was je niet blij met de eetbuien die je had, ze gaven je ook steun. Want hoe je je ook voelde, je at dat nare gevoel gewoon weg. Dat daar schaamte en schuldgevoel voor in de plaats kwamen, nam je voor lief. Je wist niet beter dan dat erbij hoorde. Dat was nu eenmaal de cirkel waar je in zat.
Maar nu, met alle corona maatregelen die van kracht zijn, is de situatie heel anders. Nu werkt manlief thuis, gaan je kinderen ook niet meer naar school en zit je dus opgesloten tussen je gezinsleden. Je hebt het gevoel dat ze 24/7 op je letten. “Mama, wat stop je daar in je mond?” “Waarom loop je alweer naar de kast toe, schat?” Misschien zeggen ze dit niet hardop tegen je, maar je hebt wel het gevoel dat ze je continue in de gaten houden. En daarmee wordt de drang om te gaan snoepen en snaaien, alleen maar groter. Want je wilt helemaal niet dat ze op je letten. De onrust in je lijf neemt alsmaar toe en hoe moet je nu die onrust weg eten?
Hóe kun je nu ongemerkt al dat lekkers naar binnen werken, terwijl je continue op je lip gezeten wordt? En als je het al naar binnen weet te werken, dan is het nog een crime om de lege verpakkingen te verstoppen omdat ‘iedereen zomaar langs kan lopen’…. De onrust wordt je bijna te veel….
In plaats van dat het je lukt om deze onrust weg te eten, wordt je chagrijnig en val je vaker tegen je kinderen uit dan je zou willen. Je weet dat ze dat niet verdienen en toch doe je het. Omdat het ‘vreetmonster’ in je, je zover in zijn greep heeft, dat je niet anders meer kunt. Tenminste, zo voelt dat voor je. Je ziet geen andere uitweg, dan het afreageren op anderen. Maar is dat ook zo? Is er echt geen ander uitweg?
Volgens mij is er wel een andere uitweg. En nee, die uitweg ligt er niet in om de auto te pakken en met een smoes naar de supermarkt te rijden en stiekem je handtas vol te stoppen met chocolade, chips of M&M’s. Want dan stil je weer jouw nare gevoel met eten en blijf je in die vicieuze cirkel zitten. Nee, de uitweg ligt elders.
De uitweg begint met erkennen dat je eten nodig hebt om je rustig te voelen. Dat jij, net als veel andere vrouwen trouwens, eten nodig hebt om hun vervelende gevoelens te omzeilen: boosheid, verdriet, onzekerheid, angst, iets anders… En het is heel begrijpelijk hoor dat je nu, in deze crisistijd, meer onrust ervaart. Meer onzekerheid. Dat je je bang voelt of alleen. En dat je daardoor in die vicieuze cirkel van het naar gevoel-eten-schuldgevoel-(weer) naar gevoel-vreten-… terug valt.
Als honger het probleem niet is, dan is (vr)eten zeker niet de oplossing.
Wat is dan wel de oplossing om niet meer stiekem te snoepen? De oplossing begint met het erkennen dat je eten nodig hebt om je rustig te voelen. Daarna ga je voelen waar je echt behoefte aan hebt. Hoe je bij je gevoel komt, is voor iedereen anders. Ga wandelen om je hoofd leeg te maken. Ga schrijven om erachter te komen wat je echt dwars zit. Bel een vriendin op als je je alleen voelt. Maar wat je ook gaat doen, doe het voordat je de eerste stap richting de (koel)kast zet. Want zo voorkom je dat je toch weer in de valkuil van overeten stapt.
Ik zeg niet dat het makkelijk is. Ik zeg wel dat het haalbaar is om nooit meer eetbuien te hebben. Train jezelf daarin! Of vraag hulp als je er alleen niet uit komt.
Misschien vind je dit ook interessant:
Laatste berichten van Laura Nijman (toon alles)
- Omgaan met hypoglykemie, persoonlijk verhaal - 13 september 2022
- Hoe kun je het jezelf makkelijker maken? - 2 juli 2022
- Human Design eetregels voor jouw beste spijsvertering - 13 mei 2022
Laat een reactie achter