Het rennen gaat super voorspoedig, ik kan niet anders zeggen. Sinds een weekje of twee lijkt het wel of die griep eindelijk mijn lichaam heeft verlaten en ik geen last meer heb van lood in mijn benen. Het rennen gaat soepeler dan ooit te voren. Het is natuurlijk moeilijk te zeggen waar dit door komt, maar ik denk dat het een samenwerking is van verschillende factoren.
Rennen verslavend?
Het is natuurlijk prachtig weer al een tijdje. De hooikoorts slaat mij nog even over, dus ik kan lekker rennen in de zon zonder snotneus, kortademigheid en jeukende ogen. Rennen in dat lekkere weer is natuurlijk veel fijner dan banjeren door de regen. Ook ben ik ontzettend gemotiveerd voor mijn eerste wedstrijd op 7 juni. De eerste keer dat ik 10 km ga rennen tijdens een wedstrijd en mijn streven is eigenlijk om die binnen het uur te doen. Ook heb ik ritme gevonden in al mijn sportdagen. Met twee keer hockeyen en drie keer rennen is het soms best lastig om je spieren voldoende rust te gunnen, maar het lukt me schijnbaar goed. Toch denk ik dat de aller belangrijkste reden is dat de verslaving is toegeslagen.
Er zijn uiteraard ergere dingen om verslaafd aan te zijn dan hardlopen. Drank, roken, drugs, geef mijn dan toch maar dat rondje rennen. Dat is wel zo gezond. Het gevoel is echter moeilijk te omschrijven. De tegenzin die ik in het begin had voor iedere training, is in ieder geval helemaal weg. Ik kijk letterlijk uit naar de dagen dat ik weer ‘mag’ rennen. Na iedere training ben ik teleurgesteld dat het alweer afgelopen is en verlang ik oprecht naar mijn volgende training.
Ook rust is belangrijk
Rustdagen vind ik verschrikkelijk! Ik praat veel over hardlopen en ook in mijn hoofd ben ik er constant mee bezig. Ik probeer nu al te bedenken hoe ik tijdens mijn vakantie en weekend weg toch mijn trainingsuren kan maken. Mijn dagen en voeding worden aangepast op mijn trainingen en ik ben constant bezig met het overtreffen van mijn eigen prestaties. Iedere dag spookt het door mijn hoofd: nog méér hardlopen! Het is obsessief! Het kan niet anders, ik ben verslaafd!
Hardlopen of chocolade?
Om mij heen hoor ik steeds meer hardlopers over hun obsessie voor het rennen. Ik ben gelukkig dus niet de enige controlfreak in hardloopschoenen, maar het maakte me toch wel erg nieuwsgierig hoe dat nou zit, zo’n hardloopverslaving. Na wat speuren kwam ik er achter dat het dus echt kan. Je kunt écht verslaafd raken aan het hardlopen.
Wanneer je op regelmatige basis rent gaan je hersenen endorfine aanmaken. Dat is een neurotransmitter die ook het wel het gelukshormoon wordt genoemd. Weet je nog? Dat stofje dat ook vrij komt bij het eten van chocolade.
Onze hersenen maken het stofje aan en het heeft min of meer dezelfde effecten als heroïne en morfine. Endorfine geeft een gevoel van euforie en je pijntolerantie wordt groter. Ook kan endorfine angsten en prikkelbaarheid verminderen. Klinkt best heftig toch?
Wat is runner’s high?
Deze euforische staat waar je in kunt belanden tijdens het hardlopen wordt runner’s high genoemd. Als ik de verhalen op verschillende fora mag geloven voelt runner’s high als een daadwerkelijk high gevoel. Alsof je boven het asfalt zweeft, minder moe bent en je pijngrens wordt verlegd. Toch krijg je die runner’s high niet zomaar.
Het is niet zo dat je na een beetje inspanning meteen endorfine gaat aanmaken. Daarvoor moet je regelmatig en vooral ook explosief trainen. Wanneer je met regelmaat minstens een uur hardloopt wordt de endorfine pas aangemaakt.
Bij de een gebeurt dit echter wat sneller dan de ander. Maar wanneer het zo ver is, kun je dus daadwerkelijk spreken van een verslaving. Wanneer je stopt kan je lichaam zelfs reageren met afkickverschijnselen.
Dat laatste stukje vind ik dan weer wat eng klinken. Vooralsnog heb ik in ieder geval geen last van die afkickverschijnselen. Laat ik mijn verslaving maar gebruiken om mezelf lekker te blijven trainen. Ik word er gelukkig van en het is gezond, dus waarom zou ik nog afkicken?
Gelukkig mag ik vandaag weer rennen!
Dit blogartikel is geschreven door Esther van 52challenge.nl. Leuk en leerzaam, ik wist niet dat het ‘echt’ bestond.
Bekijk nog meer leuke blogs over hardlopen op onze site!
Misschien vind je dit ook interessant:
Esther Vogel
Laatste berichten van Esther Vogel (toon alles)
- Halve Marathon: Een droom in duigen - 18 september 2014
- Halve Marathon: niet sportief, wel doorzettingsvermogen - 4 september 2014
- Halve Marathon: oh oh blessures - 21 augustus 2014
Vanessa zegt
Hi Esther,
Ik kende dit fenomeen niet. Maar moet er zelf weer even ‘inkomen’ – zoals je weet heb ik me ook opgegeven voor de Challenge op 7 juni. Mijn doel is vergelijkbaar als jouw doel, maar nu weer even de spirit krijgen. Het was ook zo druk met de Gezonde Markt de afgelopen weken (ik weet het excuses….).
Dank weer voor je inspiratie!
Gr.
Vanessa