Help, mijn man heeft een verkeerde smaak

Afgelopen voorjaar is de entree van ons huis veranderd. Mijn geliefde droomt al jaren van een tuin voor het huis. Voordat we het huis betrokken maakte hij al verschillende tuinontwerpen. We wonen inmiddels al acht jaar in ons huis en dit voorjaar was het eindelijk zover. We gingen de voortuin vernieuwen…

Ik gaf hem carte blanche: een groots gebaar, want wij steggelen graag en gretig over inrichting en meubilair. Hij betrok mij bij het uitkiezen van materialen en plantjes. Het werd een prachtig tuintje.

Tot het tuinhuisje arriveerde…

In de week erna schreef ik de volgende hartenkreet:

We hebben sinds een week een tuinhuis in de voortuin staan en ik heb stress. Ik vind hem lelijk, hij moet weg, hij is te groot, het is een lelijke en truttige saunabak. Ik wil dit vreselijke ding niet!

Mijn gedachte: Help, mijn man heeft een verkeerde smaak!
Ik gebruik mijn tuinhuizenstress eens om te kijken wat er allemaal gebeurt.

• Ik merk, als ik goed oplet, dat ik bloos.
• Ik heb boze dialogen met mijn geliefde in mijn hoofd
• Ik leg mijn smaakvolle vrienden uit hoe het gekomen is
• Ik verzin alternatieve scenario’s om het huisje alsnog te vervangen
• Ik verontschuldig me naar de buren.
• Ik ben enorm druk in mijn hoofd en draai in kringetjes rond.
• Ik voel me “tokkie en flodder” in onze keurige straat.
• Ik tuur naar buiten om de reacties van voorbijgangers te registeren. Een buurvrouw loopt langs en zegt: “snel donkergroen schilderen zodat je het zo min mogelijk ziet.”
• Ik lig wakker. De schaamte prikt in mijn lijf. Dit lijkt een tuinhuis te boven te gaan.

Vastzitten aan een beeld

Als ik mezelf identificeer met een bepaald zelfbeeld, vervolgens dat beeld belangrijk maak, dan hang ik mezelf aan dat beeld op. In mijn geval is dat het zelfbeeld van een Vrouw met Smaak.

Als ik me erg ga hechten aan het zelfbeeld Vrouw met Smaak, dan is het lelijke tuinhuisje niet alleen een lelijk tuinhuisje, maar een aantasting van mijn gekoesterd zelfbeeld. En hoe meer ik het zelfbeeld koester, hoe erger het is wanneer dat beeld wankelt.

Als ik als het ware een mooi altaartje heb gemaakt met daarop Yvonne met Smaak, waar ik mijn hele hebben en houden aan verbonden heb. Dan tast een lelijk ding niet minder dan mijn identiteit aan. Als het beeld omvalt, dan val ik als het ware om. Aha, geen tuinhuizenstress, maar altarenstress!

Inmiddels is de stress zoetjesaan verdwenen. Het tuinhuis wordt niet mooier, maar ik kan wat scherper mijn eigen gedoe eromheen zien, en me er niet zo door laten meeslepen.

Nuttig, zo’n tuinhuis: weer wat geleerd

Mijn vraag aan jou: herken je dit? Wat is het zelfbeeld waar jij aan gehecht bent, waar je aan vastzit of een altaartje voor gemaakt hebt?

Dit artikel is geschreven door Yvonne van yvonnetraint.nl